Bij Volle Maan

Bij Volle Maan

Bruno Roggen

Verwittiging:

Alle overeenkomsten met reëel bestaande personen en/of situaties zijn louter toevallig en vallen volledig buiten de wil, het opzet en de verantwoordelijkheid van de auteur.

Een droom ging voor Joris Thomas in vervulling: na zijn pensioen kocht hij in Spalbeek een stukje natuur van bijna 40 are. Het lag daar ver van de bewoonde wereld aan het Vliegeneinde, met een prachtige visvijver die iets meer dan twee derde van het goed in beslag nam. De vijver was erg visrijk. Er zaten enkele karpers op van meer dan tien kilo, en een familie barbarie eenden. Er lag ook een oud en erg vervallen landhuis, te midden in het groen, afgescheiden van de nieuwsgierige blikken van eventuele passanten.

Overgelukkig was Joris Thomas, dat was wel het minste dat men kon zeggen. Nooit vanzeleven had hij gedacht dat hij na zijn pensioen zich nog zo’n prachtig buitenverblijf kon permitteren. Wel had hij er constant van gedroomd toen hij nog bediende was in de muffe kantoren van het Provinciaal Gouvernement in de Dokter Willemsstraat in Hasselt.

Joris voelde zich de hele tijd euforisch als hij in zijn droomdomein hoog nodige herstellingen aan het landhuis deed, het gras maaide, een beetje viste, of zelfs als hij er gewoon zat te genieten op een van de oeroude houten stoelen die hij uit het landhuis had gehaald. Dat geluksgevoel wou hij met anderen delen, want hij was een erg sociaalvoelend man.

Samen met zijn dochters Angela en Verina besprak hij wat hij van plan was. Met de twee jonge vrouwen wou Joris een ongewoon feest voorbereiden op het idyllische buitengoed van de familie Thomas. Dat was een familie die in de streek bekend stond om hun excentriciteiten, vooral van de vrouwen, maar evenzeer om hun vrijgevigheid.

“We maken er een Romeins feest van,” zei Verina. “De genodigden moeten zich kleden met toga’s, lauriertakken achter hun oren steken en op hun elleboog in het gras liggen terwijl ze roemers wijn drinken.”

“Is dat wel een goed idee?” vroeg haar vader behoedzaam, want hij kende het opvliegende temperament van zijn dochter maar al te goed als ze tegengesproken werd. “Wie weet hoe fris het die nacht gaat zijn?”

“Fris? Dat gaan ze niet voelen als ze genoeg wijn hebben gedronken.” wierp Verina op. “En zeker niet als ze na een tijd deelnemen aan een bacchanale, een heuse orgie zoals nog nooit iemand in Spalbeek er een heeft meegemaakt.”

“Verina heeft gelijk,” kwam Angela tussen. “Alleen die toga’s… Dat zie ik niet zo zitten. Een orgie, dat hoort naakt te gebeuren. De mensen moeten zich uitkleden, in de vijver springen, en daarna op het gras heerlijk de liefde met elkaar bedrijven. Zo wordt dat feest onder de volle maan gegarandeerd een succes dat in de streek zijn weerga nog nooit gekend heeft.”

“Ho maar,” zei Joris Thomas, “en dan raken er een aantal meisjes ongewenst zwanger, en ik krijg de schuld… En de pastoor, die gaat me verdoemen en dreigen met het hellevuur! Wie weet lukt hij erin om zijn parochianen te overtuigen dat ze me moeten insmeren met pek en veren en me uit Spalbeek wegjagen terwijl ze me stampen onder mijn achterste geven?”

Die redenering, daar konden Angela en Verina inkomen. Daarom lieten ze de organisatie van het tuinfeest onder de volle maan maar aan hun angstige vader over.

Wat Joris Thomas met zijn dochters had besproken werd een publiek geheim. De plannen die de excentrieke vrouwen hadden ontrold, vooral de orgie en het naakt in de vijver zwemmen met daarna een soort groepsseks maakten geweldige indruk op de landelijke bevolking. Dat lek kwam waarschijnlijk van een van de minnaars van Verina, een zekere Geert Duysters. Verina had ooit zelf beweerd:

“Als je wil dat iedereen een geheim van je weet, dan moet je dat aan Geert vertellen en hem op het hart drukken dat hij erover moet zwijgen. Binnen de kortste keren zal iedereen het weten. Het is alsof Geert het ergens op een dorpsplein in het bijzijn van iedereen uitgebazuind heeft.”

Alleszins, hoe dan ook, het hele dorp Spalbeek en zelfs de omliggende dorpen en gehuchten waren in rep en roer over de gebeurtenis en keek uit naar een nacht vol mysterie en onthullingen van blote lichamen. Frans Pieters, een jongeman met heldere ogen en gedurfde dromen en die graag een pintje lustte, ontving zijn uitnodiging met een mengeling van verrassing en enthousiasme.

"Dit feest zou het begin van een nieuw leven kunnen zijn," dacht hij terwijl hij voor de spiegel zuiver ondergoed en zijn beste pak aantrok. Zijn spiegelbeeld keek hem vol verwachting aan.

Nelle Lauwereys, een meisje met een sterke wil en een vurig hart, zag de uitnodiging daarentegen als een kans om de geheimen te onthullen die volgens geruchten verborgen lagen in de donkerste hoeken van het landhuis in het Vliegeneinde. Terwijl zij haar bad nam en zich voorbereidde op wat er komen ging door haar oksels en haar benen glad te scheren, zwoer zij:

"Vanavond zal geen enkel mysterie onopgelost blijven. En wat er ook gebeurt, ik ga volop meedoen."

Het feest begon bij het vallen van de avond, terwijl de grote zilveren maan van bovenaf toekeek. Mensen uit alle dorpen in de omgeving, en zelfs van de stad Hasselt, fris gewassen en uitgedost in hun mooiste kledij, verzamelden zich in de met fakkels verlichte tuin rond de vijver, waar gelach en muziek een betoverende sfeer creëerden.

Frans en Nelle, allebei geleid door hun eigen impulsen, merkten echter nauwelijks iets van het feest.

"Geloof jij in de legendes over de volle maan?" vroeg Frans aan een oude man uit Berbroek die naar de nachtelijke hemel keek.

“Elke volle maan brengt een diepgaande verandering met zich mee, een kans voor degenen die dapper genoeg zijn om ernaar op zoek te gaan,” antwoordde de oude man, zijn blik verloren in de donkere lucht. “Het is alleen maar een kwestie van erin te geloven en te durven…”

Ondertussen verkende Nelle alle hoekjes en kantjes van het landhuis. Haar stappen leidden haar naar een verborgen deur achter een boekenplank in de bibliotheek. Met bonzend hart draaide ze de verroeste sleutel om die ze op de vloer had gevonden. Wat zij achter die deur aantrof, overtrof alle verhalen die verteld werden: een studeerkamer vol oude kaarten, magische boeken en voorwerpen met onvoorstelbare krachten.

Frans, gedreven door de woorden van de oude man, stond aan de rand van de vijver onder de volle maan toen hij plotseling een aanwezigheid achter zich voelde. Toen hij zich omdraaide, zag hij een oudere vrouw, maar haar ogen waren vol leven.

"Je bent op zoek naar verandering," zei zij, "en die is dichterbij dan je denkt."

De vrouw gaf Frans een metalen schijf die leek op een medaillon. Zelfs in de kilte van de nacht was het een voorwerp dat warm aanvoelde. De vrouw verzekerde Frans dat de werkelijke waarde ervan voor zonsopgang onthuld zou worden.

Ondertussen vond Nelle in de geheime studeerkamer een oud dagboek van een voorvader uit de tijd van Hendrik van Veldeke. Hieruit bleek de ware aard van het feest: het zou een ontmoeting van geesten en zielen moeten zijn die bereid waren zichzelf te ontdekken en te veranderen.

Naarmate de nacht vorderde, kruisten de paden van Frans en Nelle elkaar, op basis van de aanwijzingen en adviezen van het oeroude boek, de volle maan en hun mysterieuze ontmoetingen met de natuur op het landgoed. In een oogwenk was het verband onmiskenbaar. Ze deelden hun ervaringen en ontdekkingen en beseften dat ze samen de veranderingen konden doorvoeren waar ze naar verlangden.

Terwijl het eerste ochtendgloren aan de horizon verscheen, liep het feest ten einde. De meeste mensen vertrokken naar huis. Overal rond de vijver lagen wel nog een aantal mensen te slapen, de meesten ten gevolge van hun dronken roes. Maar voor Frans en Nelle was het nog maar het begin. Met het medaillon als gids en het oude boek als kaart begonnen ze aan een avontuur dat hen naar vergeten uithoeken van de wereld zou brengen, op zoek naar wijsheid, kracht en liefde.

Het feest dat Joris Thomas op zijn buitengoed gaf de nacht van de volle maan veranderde niet alleen het leven van Nelle en Frans, maar het wekte ook hoop en mysterie op in de harten van veel inwoners van Spalbeek, Berbroek, Kermt, Kuringen, tot in Hasselt toe. Bij zonsopgang ontdekten zij dat ze nieuwe doelen in hun leven en dromen om te verwezenlijken.

Frans Thomas was geen ware meester van het occulte. Hij had er geen enkel benul van. Euforisch als hij was, kon hij alleen maar lachen om het succes van het nachtelijke feest dat hij met een gul hart aan de mensen had aangeboden. Buiten zijn weten had dat feest het lot van velen verweven met draden van magie en mogelijkheden.

Jaren later, toen ze al bijna twintig jaar samen waren, keerden Frans en Nelle nog eens terug naar het buitengoed aan het Vliegeneinde. Dit keer waren ze er niet op uit om nog dingen te ontdekken of op zoek naar het onbekende, maar enkel maar als bewakers van de geheimen die ze ooit hadden onthuld. Ze waren klaar om de volgende generatie te begeleiden onder het licht van een toekomstige volle maan.

Het oude landhuis was nu een oase van magie en vernieuwing. Bij elke volle maan floreerde het en getuigde van de kracht die schuilt in zoeken, ontdekken en vooral die van liefhebben.

© Bruno Roggen, Anhée, 2025